Van de jungle naar de woestijn

Vanaf Cartagena hebben we de bus naar Minca genomen. Dit is een klein dorpje in de bergen van de Sierra Nevada. Dat klinkt alsof je in de strip van Lucky Luke terecht bent gekomen, maar niets is minder waar. Ons hostel heette Oscar's Place en zou op loopafstand van het dorp zijn. We volgden de instructies op onze telefoon en 5 minuten later liepen we over een pad midden in de jungle. We hadden niet gereserveerd, dus we hoopten dat er plek was. Het pad ging steeds dieper de jungle in en we hadden nog een uur voordat het donker zou worden. Hoe langer het duurde, des te angstiger ik werd. Als dit niet het juiste pad was, moesten we weer helemaal terug in het donker. Zonder zaklamp! Gelukkig is Floor niet zo angstig en zijn we doorgelopen. Aan het einde van het pad kwamen we aan bij het hostel. Hier zag je overal bergen en zag je in de verte de zee. Prachtig om te zien! Ze hadden gelukkig ook nog plek, dus we werden meegenomen naar onze verblijfplaats. Dit was een heel schattig huisje midden in de jungle. Deze zat vol, maar boven hadden ze nog wel plek. We klommen de trap op en daar zagen we een huisje waar je alleen in kon kruipen en daar was dan ook alleen een maar matras te vinden. Meer hebben wij niet nodig! De volgende ochtend werden we wakker met een prachtig uitzicht en heerlijk ontbijt. Daarna zijn we naar een waterval gewandeld en hebben we daar midden in de jungle gezwommen. Heerlijk!

Vervolgens zijn we met de bus naar Palomino gegaan. Hier schijnen ze prachtige stranden te hebben, maar de Colombianen hebben nu zomervakantie. Op dit strand zag het dus letterlijk zwart van de mensen. Hier zijn we dan ook met gierende banden vertrokken. Op naar Cabo dela Vela! Dit ligt in het noordelijkste puntje van Zuid-Amerika. In het stadje voor Cabo dela Vela moesten we overstappen in een jeep. Hier werden zo bizar veel spullen opgeladen dat we ons afvroegen hoe wij ooit nog mee konden. We hadden geluk en konden met zijn vieren op de achterbank van de jeep. Na een barre tocht over een onverharde weg door de woestijn, kwamen we aan in Cabo dela Vela. Echt een prachtige naam, voor zo'n uitgestorven dorpje. Er was vrij weinig te doen en we vroegen ons af waarom mensen hierheen zouden gaan. Na een gebakken vis en garnalen in knoflook zijn we allebei achterop een motor gesprongen. Toen pas zagen we hoe mooi het gebied is: een woestijn met enorme bergen, overal cactussen (nee, er zat geen kak tussen) ondertussen zitten drie roofvogels op een tak naar ons te kijken en vliegen er nog 4 in de lucht. Eenmaal op bestemming zien we de bergen en woestijn veranderen in een prachtig strand. Waar je uitkijkt op een open zee. Een van de meest bijzondere plekken waar wij ooit zijn geweest...

Vanochtend zijn we hier weggegaan. Om 7 uur stonden we klaar voor vertrek. We zaten met zijn achten in de laadklep van een jeep. Toen we vertrokken zaten we aardig comfortabel, maar hoe verder we kwamen, hoe meer mensen instapten. Uiteindelijk zaten er 3 mensen voorin, 21(!) mensen achterin, 3 mensen op het dak en 1 jongen hing als een vuilnisman aan de wagen. En dan 1,5 uur terug over de onverharde weg. Laten we zeggen dat we weer een ervaring rijker zijn! Nu lekker aan een bord rijst met garnalen en een fruitshake. Hier gaat alles goed!